کاش درخت بودم
تا هر سال که به بار می‌نشینم
سایه‌ام
خنکای رهگذران بود
مجنون و راهی
تبر به دوش و خواب زده،
درختی که میوه‌های نارسش حتی
بهایی داشت
اندازه‌ی منقار پرنده‌ای
آدمم اما
و نگون بخت‌تر شاعر
ثمره‌ام ورقی
لای دندان قروچه‌ی ایل
و سایه‌ام
بر سر دوستان حتی
سنگین… .
زاد روز شاعر و نویسنده معاصر دکتر وحید ضیائی فرخنده باد.
