دکتر وحید ضیائی

شعر درمانی شیوه ای در روش بهبودی و سلامت روحی و روانی افراد است که توسط مجموعه ای از متخصصان فن اجرا می شود و شاید ریشه های اولیه اش را به مراسم مذهبی شمن ها که همراه با شعر خوانی و آیین های جادویی بود ، بشود پیوندی عمیق زد . شمن ها برای محافظت از روح قبیله شعر می خواندند و حرکات و اعمالی عجیب انجام می دادند ، حتی تاریخ هم بدین نکته اذعان دارد کهه سابقه شعر درمانی بسیار بیشتر از خبال اکنونی ماست ، در هزاره چهارم قبل از میلاد مسیح مصریان باستان کلماتی شعر گونه را بر برگ های پاپیروس می نوشتند و پس از حل نمودن در محلولی خود ساخته به بیمار می نوشاندند و معتقد بودند روند درمان اینگونه سریعتر پیش می رود . 1030 سال پیش از میلاد هم از پسر بچه چوپانی به نام دیوید سانت یاد می شود و موسیقی شبانی اش به نام « سینه های وحشی » ...اما نخستین شعر درمانگر تاریخ سورانوس نامی از روانشناسان بنام روم بوده که در اولین سده از میلاد مسیح می زیسته و اجرای تراژوی ها و کمدی هایش منظومش را برای درمان افراد افسرده تجویز می کرده است و والاتر از همه اینها ، لابد بی خود نبوده که خدای شعر و موسیقی یونانیان باستان « آپولو » خدای دارو و درمانگری نیز هست و پیوند هنر و درمان پیوندی عمیق و ناگسستنی ست . اگر چه در ایران بنا به حکمت شعر کهن ما ، شاعرانمان به شعر و داستان گاه به حکم حکمت نگاه کرده و نوعی طب حکمتانه را تجویز می نمودند اما ساختار علمی قابل سنجش این روند هنوز در ایران اتفاق نیفتاده است . ترجمه و توضیحات حواشی مقاله ذیل همراه با اجرای عمولی این شیوه ها در سمینار ها و کارگاه های NLPL آغاز راهی در شناساندن و عملی کردن این مهم خواهد بود . وحید ضیایی)

کاش درخت بودم تا هر سال که به بار می‌نشینم سایه‌ام خنکای رهگذران بود مجنون و راهی تبر به دوش و خواب زده، درختی که میوه‌های نارسش حتی بهایی داشت اندازه‌ی منقار...